Γ. Δέλλιος, Η εξαίρεση της κύριας ή της μοναδικής κατοικίας του οφειλέτη από τη ρευστοποίηση της περιουσίας του κατά το άρθρο 9 παρ. 2 του N 3869/2010 για τη ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων
Απόσπασμα
Η εξαίρεση της κύριας ή της μοναδικής κατοικίας του οφειλέτη από τη ρευστοποίηση της περιουσίας του κατά το άρθρο 9 παρ. 2 του N 3869/2010 για τη ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων* Γιώργος Ι. Δέλλιος Αναπλ. Καθηγητής Νομικής ΑΠΘ Βασική επιδίωξη του N 3869/ 2010 [1] αποτελεί η εξισορρόπηση ανάμεσα στο συμφέρον των πιστωτών για ικανοποίηση των απαιτήσεών τους και στο εξίσου εύλογο συμφέρον των υπερχρεωμένων οφειλετών, αλλά και του κοινωνικού συνόλου, για διευκόλυνση της επανόδου τους στην ομαλή οικονομική και κοινωνική ζωή μέσω της επανάκτησης της αγοραστικής τους δύναμης [2] . Αυτή η εξισορρόπηση συμφερόντων δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί, διότι θα προσέκρουε στο συνταγματικό εμπόδιο της δυσανάλογης παρέμβασης στην οικονομική και ειδικότερα στη συμβατική αυτοδιάθεση των μερών (5 παρ. 1, 25 παρ. 1 εδ. δ΄ Συντ., 361 ΑΚ), εάν οι ρυθμίσεις του νέου νόμου επεξέτειναν τη δυνατότητα απαλλαγής του οφειλέτη από χρέη ακόμη και όταν ή σε όποιο βαθμό θα ήταν πράγματι δυνατή, βάσει της εισοδηματικής και περιουσιακής του κατάστασης, η αποτελεσματική ικανοποίηση των απαιτήσεων των πιστωτών [3] . Ως εκ τούτου, ευλόγως ο νέος νόμος απέστη συνειδητά από μια τέτοια επιδίωξη, περιορίζοντας τη δυνατότητα απαλλαγής του οφειλέτη από χρέη ή υπόλοιπα χρεών με όρους τέτοιους που,...