ΣτΕ 2137/2014 [Ανάρτηση διαφημιστικών πινακίδων στην πρόσοψη διατηρητέου μνημείου - Ακρόαση]

Η αρμοδιότητα των υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού να χορηγούν άδειες τοποθέτησης διαφημιστικών πινακίδων δεν εκτείνεται στην άσκηση κυρωτικής λειτουργίας σε περίπτωση που ελλείπει η άδεια προς ανάρτηση πινακίδων. Μη επιτρεπομένη υπαίθρια διαφήμιση συνιστά και κάθε επαγγελματική επιγραφή που σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με οποιαδήποτε δραστηριότητα επαγγελματικού χαρακτήρα ή άλλη συναφή δραστηριότητα, πλην εκείνων οι οποίες τοποθετούνται στις κύριες εισόδους κτιρίων ή στις προθήκες και θύρες ισογείων καταστημάτων και γραφείων, εφ΄ όσον δηλώνουν την επωνυμία και το αντικείμενο της εντός του κτιρίου ή τμήματος αυτού ασκουμένης δραστηριότητας και εκείνων που τοποθετούνται στην πρόσοψη ή τις προσόψεις (μία σε κάθε όψη) κτιρίου που χρησιμοποιείται στο σύνολό του ως ξενοδοχείο, τράπεζα ή δημόσια υπηρεσία, υπό την προϋπόθεση ότι αποτελούνται από μεμονωμένα διακριτά στοιχεία και δεν καλύπτουν αρχιτεκτονικά μέλη του κτιρίου. Διαφορές από αποφάσεις του Τμήματος Παραδοσιακών Οικισμών του Υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ, με τις οποίες υπαίθρια διαφημιστική πινακίδα χαρακτηρίζεται ως αυθαίρετη και διατάσσεται η καθαίρεση ή αφαίρεσή της, είναι ακυρωτικές. Η παρ. 1 του άρθ. 6 ΚΔΔιαδ (Ν 2690/1999) δεν εφαρμόζεται επί δυσμενών διοικητικών πράξεων, οι οποίες εκδίδονται βάσει αντικειμενικών προϋποθέσεων, ασυνδέτως προς οποιαδήποτε υποκειμενική συμπεριφορά του προσώπου, του οποίου τα συμφέροντα θίγουν, δηλαδή στις περιπτώσεις, στις οποίες δεν απαιτείται κλήση του ενδιαφερομένου σε ακρόαση κατ’ άρθ. 20 παρ. 2 Συντ.