EDITORIAL

Όταν στο τέλος του 20ού αιώνα άρχιζε η –πολύ ενδιαφέρουσα– συζήτηση για το εάν υφίσταται ή πρέπει να υφίσταται δίκαιο πληροφορικής/τεχνολογίας ή – λίγο αργότερα– Δίκαιο Διαδικτύου ή Κυβερνοχώρου δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επεσήμαιναν ότι η τεχνολογία δεν είναι παρά «άλλο ένα μέσο» και «ποτέ δεν καθιερώθηκε το δίκαιο του αλόγου». Σήμερα, μόλις δύο δεκαετίες μετά, η απάντηση στο ερώτημα για την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα ενός νέου δικαίου απλά παρέλκει, καθώς διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει πτυχή της ιδιωτικής και δημόσιας δραστηριότητας, στην οποία δεν έχει διεισδύσει –καθολικά ή καθοριστικά– η τεχνολογία, τόσο που μοιάζει αλληλένδετη με την ίδια τη ζωή. Οι άνθρωποι δημιουργούν, εργάζονται, αγοράζουν, παράγουν και καταναλώνουν δεδομένα και περιεχόμενο, σχετίζονται και –υπό μία έννοια– «ζουν» σε/με δίκτυα και πλατφόρμες. To διαρκές ερώτημα είναι πώς μπορούν να προστατευτούν ή και να ενισχυθούν τα δικαιώματά τους ή εν γένει εάν και πώς διευθετούνται δικαιικά οι συγκρούσεις αλλά και η προστασία δικαιωμάτων και συμφερόντων στον ψηφιακό κόσμο. Πώς αντιλαμβάνεται και εξισορροπεί ο ενωσιακός νομοθέτης τα αντιτιθέμενα συμφέροντα της πρόσβασης σε πληροφορίες με το δικαίωμα του εκδότη να εμποδίζει την χωρίς άδεια αναπαραγωγή ή διάθεση της εργασίας του στο κοινό του ψηφιακού περιβάλλοντος, αναλύει η Α. Ακριτίδου . Αν προστατεύουν...