Η διαχείριση του ασύλου στην Ευρώπη: η αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ και η περίπτωση της Ελλάδας [Άννα Τριανταφυλλίδου, Καθηγήτρια, Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο, Κύρια Ερευνήτρια, ΕΛΙΑΜΕΠ] [Αγγελική Δημητριάδη, Υπ. Διδάκτορας, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Βοηθός Ερευνήτρια, ΕΛΙΑΜΕΠ]
Απόσπασμα
Άννα Τριανταφυλλίδου *, Καθηγήτρια, Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο, Κύρια Ερευνήτρια, ΕΛΙΑΜΕΠ Αγγελική Δημητριάδη **, Υπ. Διδάκτωρ, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Βοηθός Ερευνήτρια, ΕΛΙΑΜΕΠ «Η σημερινή απόφαση του Ευρω-παϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δείχνει ξεκάθαρα την ανάγκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δημιουργήσει ένα Ενιαίο Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου και να υποστηρίξει τις χώρες - μέλη στην προσπάθειά τους να ανταποκριθούν στην υποχρέωσή τους να παρέχουν επαρκή διεθνή προστασία» Δήλωση της Επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων, Cecilia Malmstrom, 21 Ιανουαρίου 2011». Οι επί μακρόν προβληματισμοί κρατών-μελών της ΕΕ ότι οι αιτούντες άσυλο από τρίτες χώρες καταχρόνταν τα συστήματα ασύλου μέσω της αναζήτησης χώρας ασύλου (asylum-shopping), οδήγησε ήδη από τις αρχές του 1990 στη σύναψη της Συνθήκης/Σύμβασης του Δουβλίνου. Το Δουβλίνο Ι (που πήρε την ονομασία του από την πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, Δουβλίνο, όπου και υπογράφηκε στις 15 Ιουνίου 1990) ίσχυσε την 1η Σεπτεμβρίου 1990 μεταξύ των 12 συμβαλλομένων κρατών: Βελγίου, Δανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ελλάδας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, Λουξεμβούργου, Ολλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ηνωμένου Βασιλείου. Λίγο αργότερα, την 1η Οκτωβρίου 1997 υπέγραψαν η Αυστρία και η Σουηδία, ενώ την 1η Ιανουαρίου του 1998 προσχώρησε και η Φινλανδία. Η ιδέα πίσω από την Σύμβαση του Δουβλίνου ήταν η μείωση της μετακίνησης των αιτούντων άσυλο εντός της Ευρώπης και η αποφυγή της κατάθεσης...