ΕφΚερκύρας 40 /2006

Δικαστές: Δ. Ευθυμιάδης, Πρόεδρος Εφετών Εισηγήτρια: Α. Kαραγιώργου - Μανέντη, Εφέτης Δικηγόροι: Γ. Παλαιολόγος, Δ. Παϊπέτης Η διάκριση του μισθωτού ως εργάτη ή υπαλλήλου εξαρτάται από το είδος της παρεχομένης εργασίας και όχι από τον χαρακτηρισμό που του δίνει η ατομική σύμβαση εργασίας ή από τον τρόπο αμοιβής του. Αν η εργασία συνίσταται αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στη χρησιμοποίηση σωματικών δυνάμεων, θεωρείται εργασία εργάτη, ενώ όταν η εργασία είναι προϊόν πνευματικής ενέργειας και απαιτεί εξειδικευμένη εμπειρία και θεωρητική κατάρτιση, ιδίως ανάπτυξη πρωτοβουλίας και ανάληψη ευθύνης κατά την εκτέλεσή της, θεωρείται εργασία υπαλλήλου. Κατά τη διάταξη του άρθρου 11 εδάφ. α΄ του Ν. 2112/1920 «Περί υποχρεωτικής καταγγελίας συμβάσεως εργασίας ιδιωτικών υπαλλήλων», στην οποία παραπέμπει το άρθρο 8 παρ. 2 του Ν. 3198/1995 όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 5 παρ. 1 Ν. 435/1976, ιδιωτικός υπάλληλος και κατά την έννοια του νόμου αυτού, θεωρείται αυτός που συγκεντρώνει τα γνωρίσματα του άρθρου 10 του Ν. 1234/1918 (μετέπειτα άρθρο 10 του κωδικοποιημένου Ν. 3514/1928), κατά την οποία (διάταξη του άρθρου 10 του Ν. 3514/1928, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 1 του Ν.Δ. 2655/1953) «ιδιωτικός υπάλληλος θεωρείται παν πρόσωπον κατά κύριον επάγγελμα ασχολούμενον επ’ αντιμισθία, ανεξαρτήτως τρόπου πληρωμής, εις υπηρεσίαν ιδιωτικού καταστήματος, γραφείου ή εν...