Θ. Χίου, Ο όρος «Διανοητική Ιδιοκτησία» και η ένταξή του στην ελληνική έννομη τάξη
Απόσπασμα
Η χρήση του όρου «διανοητική ιδιοκτησία» είναι ευρύτατα διαδεδομένη στα νομοθετικά κείμενα και στις συναλλαγές, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και σε πολλές εθνικές έννομες τάξεις ευρωπαϊκών χωρών. Εντούτοις, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική. Παρά τη νομοθετική του καθιέρωση, ο όρος «διανοητική ιδιοκτησία» εξακολουθεί πεισματικά να παραμένει εκτός ελληνικής νομικής πραγματικότητας. Με το παρόν άρθρο επιθυμούμε να καταδείξουμε την ανάγκη για πραγματική ένταξη του όρου στην ελληνική έννομη τάξη, σαν ένα πρώτο βήμα προς την εκπλήρωση του οράματος για τη θεμελίωση ενός συστηματικά ενοποιημένου δικαίου διανοητικής ιδιοκτησίας στην Ελλάδα.Ι. Εισαγωγή Έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο Γ. Κουμάντος δημοσίευε το ρηξικέλευθο άρθρο «Διανοητική Ιδιοκτησία» [1] και έκανε λόγο για τον δικαιϊκό αυτό κλάδο, εντούτοις, ο όρος «διανοητική ιδιοκτησία» εξακολουθεί να προκαλεί απορία [2] στους Έλληνες νομικούς. Ενώ η πνευματική και η βιομηχανική ιδιοκτησία είναι όροι γνωστοί και ευρύτατα χρησιμοποιούμενοι σε θεωρία και πρακτική, πολύ σπάνια -τουλάχιστον στην Ελλάδα- χρησιμοποιείται ο όρος «Διανοητική Ιδιοκτησία» [3] . Στη ανάπτυξη που ακολουθεί θα παρουσιάσουμε την έννοια του όρου, ο οποίος ενώ έχει καθιερωθεί σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο δεν έχει ενσωματωθεί επαρκώς στην ελληνική έννομη τάξη και νομική πρακτική. ΙΙ....